هرچـند، نـامِ نـیک، فـراوان شـنـیـده‌ایم            نـامـی، به بـاشکـوهیِ زینب، نـدیـده‌ایم

ارث از دلِ شجاع تو برده‌ست، یا علی!            نامش گره به نام تو خورده‌ست، یا علی!

پیـوندِ عـقـل روشن و بیداری دل است            شاگردیِ تو کرده، که استادِ کامل است

قانونِ عقل و عشقِ جهان را به هم زند            وقـتی عـقـیـلـة‌الـعـرب از عشق دم زند

زیـنـب بـه بـنـد، بـنـدگـی یـار مـی‌کـنـد            گـیـراست زلف یـار و گـرفـتار می‌کـند

از چـشم یـار، قـامت دلـدار، دیدنی‌ست            نام حـسـین، از لب زینب شـنـیـدنی‌ست

آن شـیـرزن که زیـنت شـیـر خـدا شود            بــایـد امــیــر قــافــلــۀ کــربــلا شـــود

در پـایـمـردی از همۀ مردها سر است            کوثردلی که در رگ او خون حیدر است

زن دیده‌اید در سخنش، برقِ ذوالفـقار؟            دربـنـد و سـربـلـنـد، اسـیـر و امیـروار

زن دیـده‌اید اسـوۀ هر مرد و زن شود؟            زن دیـده‌ایـد مثـل عـلـی بت‌شکن شود؟

غیر از جـمال، در دل خون و بلا ندید            جز شوق یار، در عـطـش کـربلا نـدید

شد پـیـش حق، دلـیـلِ مبـاهات اهل‌بیت            وقتی که نور چشم علی گفت: «ما رَاَیت«

با «ما رَاَیت»، بنـدگی‌اش را تمام کرد            حمدی نشسته خواند و دو عالم قیام کرد

»از هرچه بگذری، سخن دوست خوشتر است«            این دخترت، علی! چه‌قَدَر، شکل مادر است!

هـر بـار، تـا صـدا زده‌ای نـام زیـنـبـت            انـگـار نـام دیگـر زهـراسـت، بـر لبت

آن زهره‌ای که چادر زهراست بر سرش            ناموس کـبـریاست، شبـسـتانِ معجـرش

باغ حـیـاست؛ کـوچ بـیـابـانی‌اش مـبین            فخرُالنّساست؛ بی‌سر و سامانی‌اش مبین

بانـوی صبـر! صبـر سـواران سر آمده            آه از نــهــاد مـــردم عــالــم، بــرآمــده

»اَمَّن یُجیب» را تو بخوان، بانوی دمشق!            ای اسوه ای که پیش تو شد سربریده، عشق

بانو! دعـا کن آن مه پنهـان عـیان شود            روشن زمین، به جلوۀ صاحب‌زمان شود